Reacties van cliënten

Een aantal van onze cliënten hebben hun beleving voor ons ‘op papier’ gezet. ReBio is hen zeer erkentelijk voor het feit dat ze die ervaring willen delen juist omdat ze voor anderen zo herkenbaar zijn.


Mijn eerste paniekaanval zal ik nooit vergeten... Ik had net promotie gemaakt op mijn werk, een leidinggevende functie aan een team van 13 personen. Dat betekende werkweken van 60 uur en dat hield ik precies 6 weken vol. Totdat ik in een vergadering volledig in paniek schoot. Ik begreep niet wat er gebeurde, ik voelde me misselijk, kreeg geen adem meer, mijn hart ging snel kloppen. Ik voelde me zweven en dat terwijl ik gewoon zat. Wat was dit, ik was nooit ziek, zwak of misselijk en voelde me altijd prima. Vervolgens ging ik naar de dokter en die vertelde me dat ik tegen een burnout aanzat met daarbij angst en hyperventilatie. Hij gaf met medicijnen mee en de mededeling "neem maar een paar weken rust." Ik wilde me 4 weken rust gunnen zodat het wel weer goed kwam maar de klachten bleven sluimeren en op het moment dat ik weer wat meer ging doen werden ze weer heftiger! Ondertussen moest ik naar de arbo-arts. Hij vertelde me wat meer over de onderwerpen hyperventilatie en angsten. Ik kreeg vervolgens 2 folders mee. de één was van ReBio en ik vond de folder interessant en ik was van plan om de volgende dag op de website te gaan kijken. 's Avonds zat ik voor de tv en er kwam een programma over depressie, na dat programma kon je Correlatie bellen. Dus ik de telefoon gepakt en gebeld, dat was een fijn gesprek, maar wat mij verbaasde was dat ook Correlatie mij het telefoonnummer van ReBio gaf! Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens, de volgende dag heb ik ReBio gebeld en gelijk een afspraak gemaakt. Vond het erg spannend en ik wist niet goed wat ik moest verwachten, want ik had immers geen ervaring in de hulpverlening. Vanaf het eerste moment was het een verademing er werd echt veel duidelijk voor me. Dat ademhaling erg belangrijk is, ik had een frequentie van 18 per minuut. Naast de ademhaling hebben we ook nog een stappenplan gemaakt om mee aan de slag te gaan. Ik keek gewoon uit naar de therapie, de ReBio therapeute nam echt de tijd voor mij. Ik begon met 36 klachten en al na 9 keer therapie was ik geheel klachtenvrij. Mijn frequentie was van 18 naar 3 keer per minuut gegaan! Het is mijn geluk geweest dat ik vrijwel gelijk in aanraking ben gekomen met ReBio. Want ik heb ondertussen begrepen dat er veel mensen zijn die al jaren met deze klachten 'leven'. Daarom heb ik mijn verhaal op papier gezet, zodat mensen lezen dat ze echt niet alleen zijn met deze klachten. En nog belangrijker dat er echt een therapie is die helpt! Via deze weg bedank ik nogmaals mijn ReBio therapeute.

Groetjes Jacqueline


De psychologie van de ademhaling. Ademhaling is een fascinerend aspect van de mens. Wij geven u een praktijkvooreeld.

Mevrouw Kok is 55 jaar. Ze heeft krijgt lucht. Ze heel een inhalator in verband met wat haar artsen astmatische klachten noemen. Volgens haarzelf heeft ze geen astma, maar wat er wel aan de hand is weet ze niet. Als we de plaats van de ademhaling willen bepalen komen we tot de ontdekking dat ze totaal niet door haar buik adem haalt. Als we een hand op haar buik leggen, voelt deze hard, onbezield aan. Duidelijk is dat ze al lange tijd niet meer in haar buik heeft geademd. We gaan haar de buikademhaling aanleren met daarop 2 handen die in contact zijn met haar buik. Dat lukt niet. Middels een gesprek wordt duidelijk dat door middel van een trauma haar buik op slot is gegaan en is het nodig om contact te maken met een trauma. Het gesprek geeft aan dat dit trauma heeft plaatsgevonden op haar twaalfde jaar. Het is haar onmiddellijk duidelijk waar het om gaat. Een zusje is toen overleden. In het gezin was dit verlies taboe. Er mocht niet over worden gepraat. We vragen haar te vertellen wat ze toen heeft meegemaakt. Tegelijkertijd leggen we één hand op haar buik en één hand op har borst. We stellen regelmatig vragen om haar te helpen vertellen over deze moeilijke periode in haar leven. Na een kwartier gebeurt het wonder: haar buik opent zich. Ze begint weer te voelen. Zachtjes rijst en daalt de buik op het ritme van haar ademhaling. Dan kunnen we beginnen met de oefeningen en 8 weken later zijn we klaar en deelt ze ons mee dat ze de inhalator nooit meer heeft gebruikt.

Dit voorbeeld illustreert veel over de psychologie van de ademhaling. Over het grote verdriet met betrekking tot het overlijden van het dierbare zusje en de cliënte mocht niet worden gepraat. Daardoor moest ze haar voelen wel onderdrukken. Eén groot trauma was genoeg om de ademhaling tientallen jaren vast te zetten. Vijftien minuten stressrelease ten aanzien van dat trauma was voldoende om de oude verkramping te doorbreken. Er mocht worden gevoeld. Ze mocht praten. Ze mocht huilen.

Als we ergens niet willen voelen zetten we daar de ademhaling vast. Elk gebied in het lichaam heeft zijn eigen psychische functie. Organen zijn nauw verweven met ons gevoelsleven. Als wij een bepaald gevoel willen blokkeren, verminderen we de ademhaling in dat gebied. Daarom is de ademhaling in de juiste vorm zo zonvol en belangrijk en moet er vaker naar gekeken worden.

Bron: onbekend


Zo lieve mensen ik wilde laten weten dat ik net terug kom van een heel leuke vakantie in Turkije en dacht nu is de tijd om mijn verhaal te vertellen. Dit was voor mij de eerste vakantie met het vliegtuig sinds 5 jaar! Ja jullie lezen het goed, ik durfde niet meer op vakantie te gaan met het vliegtuig omdat ik claustrofibie had. Deze vakantie zag ik als een laatste test voor mij, aangezien ik mijn angsten voor andere benauwde ruimte al overwonnen had. Het is dus helemaal goed gegaan, ik heb mijn lever weer terug en ben weer vrij om te gaan en staan waar ik wil zonder enige angst.

Als iemand mij 5 jaar geleden had gezegd dat ik weer een normaal leven zou krijgen die verklaarde ik persoonlijk voor gek. Want toen is het begonnen en werd mijn leven heel stiekum langzaam steeds verder beperkt. Vooral het laatste jaar van mijn studie toen ik alleen nog aan mijn scriptie hoefde te werken kwam ik bijna niet meer in openbare ruimtes. Ik kreeg het er altijd benauwd, zweterig, duizelig en het gevoel van flauwvallen. Ik was ook altijd op zoek naar een uitgang voor het geval dat ik iets zou krijgen.

Met deze klachten ben ik natuurlijk naar mijn huisarts geweest maar die vertelde me doodleuk dat het tussen mijn oren zat en gaf me een recept mee van Oxazepam. Via de moeder van een vriendin kreeg ik een foldertje van ReBio en ben toen op de website gaan kijken. Het kwartje viel bij mij en ik heb gelijk gebeld om vervolgens de erop al voor een intake terecht te kunnen. Dat was fijn een keer geen ellenlange wachtlijst. Bij de intake werd het me allemaal echt duidelijk en kreeg ik inzicht hoe mijn angsten eigenlijk begonnen waren. Ik was namelijk chronisch aan het hyperventileren 24 uur per dag waardoor ik ook allerlei lichamelijke symptomen ging krijgen zodat het kringetje eigenlijk rond was.

Zo was mijn ademhaling helemaal verkeerd en ik moest weer opnieuw leren ademen, ik sta er nog van te kijken dat het lichaam deze nieuwe goede ademhaling zo vlug over nam. In 9 behandelingen had ik een juiste ademhaling en waren mijn klachten bijna helemaal weg. Naast de ademhaling kreeg ik van de therapeute ook een stappenplan zodat ik de beperkingen zou kunnen opheffen. Dat vond ik het fijne dat ik daadwerkelijk iets mee kreeg wat ik in de moeilijke situaties kon toepassen zonder dat ik weg wilde rennen. Zo ik was weer de baas en niet de angst.

Het vliegtuig was mijn laatste obstakel en dat is helemaal goed gegaan. Ik heb me voorgenomen om voortaan twee keer per jaar met het vliegtuig te reizen want ik kan er weer echt van genieten. Dus vandaar dat ik mijn verhaal met de rest van het land wilde delen, ga je leven niet beperken want er valt echt iets aan te doen namelijk ReBio. Overbodig om te zeggen dat mijn dank groot is aan mijn ReBio therapeute toch! Rest mij nog een angst/paniek/hyperventilatie en fobie vrij leven aan iedereen toe te wensen, het kan echt...

Groetjes Martijn


De wereld opende zich en werd weer groot als vroeger. Na negen jaar wist Diana Timmer uit Ughelen haar angst om auto te rijden te overwinnen. Angst die haar in twee maanden tijd haar baan kostte en een jarenlange isolement bezorgde.

De wereld lacht Timmer (38) toe. Ze kan weer met haar eigen auto naar haar werk in Apeldoorn-Noord, weer alleen gaan winkelen zonder dat er telkens iemand met haar mee moet. Negen jaar geleden veranderde ze in twee maanden tijd van een levenslustige vrouw in iemand vol angst, die niet meer alleen de deur uit durfde.
De angst overviel haar, zonder waarschuwing. Ze had privé wat vervelends meegemaakt, dat wel. Maar dat ze zo snel in een neerwaartse spiraal terecht zou kunnen komen, had ze nooit verwacht. "Ik reed op de snelweg toen ik me warm en vervelend begon te voelen. Pijn op de borst. Ik schrok me wezenloos, dacht dat er iets met mijn hart aan de hand was." De huisarts stelde haar gerust. Ze was helemaal in orde, zo bleek ui onderzoek. Maar het overkwam haar daarna ook in de supermarkt en op visite. "Binnen twee maanden zat ik binnen. Ik durfde niet meer met de auto naar mijn werk en niet meer alleen naar de supermarkt. M'n werk raakte ik kwijt, want ik was kraamverpleegster op de Veluwe en moest wel autorijden. Winkelen deed ik niet meer. Alleen als er iemand mee was, ging het goed." Ze dachten dat ze overspannen was, burned out. "Je geeft er maar een naampje aan, ik wist het niet. M'n huisarts herkende het niet. Je voelt je onbegrepen. Later ben ik veranderd van huisarts. Die had het over angst en toen viel het kwartje. Ik was blij, ik wist wat ik mankeerde, maar tegelijk denk je: wat nu?"

Ze kreeg medicijnen, bezocht de angst-poli van het ziekenhuis in Nijmegen. "Ik heb zoveel adviezen gehad. Artsen, psychologen, alles heb ik doorlopen. Ze hielpen je wel een eindje op weg, maar niet hoe je een paniekaanval zou kunnen opvangen. Zeggen ze dat je zo'n aanval gewoon moet laten overgaan, maar het is zo verschrikkelijk, dat weet je alleen als je het hebt meegemaakt. In de supermarkt graag je de boodschappen bij elkaar. Sta je met je karretje bij de kassa en ren je toch weer naar huis."
Timmer vond uiteindelijk hulp bij lotgenoten. Dit voorjaar bezocht ze een bijeenkomst van ReBio, een landelijke groep van therapeuten die zelf hun paniekaanvallen en angsten hebben overwonnen. Met ademhalingsoefeningen en andere hulpmiddeltjes, maar vooral ook met herkenning. In Apeldoorn is Inge Huiskes aangesloten bij de groep van ReBio-therapeuten. "Inge had maar één woord nodig, maar ze ging niet mee in mijn verhaal. Ze draaide het telkens om naar het positieve. Hielp me goed adem te halen. En ik dacht: zij heeft het ook gehad en is er bovenop gekomen. Dat kan ik ook."
Drie weken later stapte Timmer weer alleen in haar auto.

Bron: Artikel van Bert Felix voor een regionaal dagblad.


Ik heb bij ReBio therapie gevolgd. Zo’n 25 jaar geleden ben ik ziek geworden en werd veelvuldig medisch onderzocht vanwege maag- en darmklachten, vermoeidheid. Op een gegeven moment voelde ik me geestelijk en lichamelijk kapot. Ik kwam bij een psychiater en kreeg medicijnen Fevarin, Xanax en Loramed tegen depressie, angst en slaapproblemen. Maar ik voelde mij nog niet helemaal lekker totdat ik met ReBio in aanraking kwam. Ik haalde totaal verkeerd adem en had min of meer 36 klachten. Na de behandeling (ik ben 6 x geweest) voelde ik me weer super. Dat had ik nooit verwacht! Na de laatste keer was mijn wijze van ademhalen sterk verbeterd en had ik slechts 10 klachten over! Dit mede door de goede begeleiding en goed oefenen. Mijn angsten werden geleidelijk minder en nu heb ik ze niet meer. Ik ben gestopt met de medicijnen Xanax en Loramed ben aan het minderen met Fevarin. Kortom genieten van het leven zonder uitvluchten te zoeken! Dit is een perfecte therapie in combinatie met of zonder medicijnen. Maar het is wel belangrijk om weer naar buiten te gaan en het gewone leven opnieuw op te pakken. Als het niet gaat steeds weer opnieuw proberen dan komt het langzaam vanzelf. Ik kan weer normaal werken op een terras zitten en genieten. Ik hoop dat veel mensen die stap durven te zetten, ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Ik wens iedereen veel sterkte. Medewerkers van ReBio: bedankt voor jullie inzet.

Groeten van Peter de Wit


Mijn verhaal begon eind 2002. Ik lag in bed, las een boek en realiseerde me dat ik het wel erg goed had. Juist op dat moment begon mijn hart ontzettend snel en hard te bonken. Ik raakte in paniek en dacht werkelijk dat ik een hartaanval had. Ik riep naar mijn man: "Bel 112!" De ambulance was snel ter plekke en deed voor mijn gevoel erg rustig. "Man ik stik, ik ga dood," riep ik tegen de broeder. "Nou dat zal best wel meevallen hoor mevrouw, anders zou u niet zo roepen!" Op dat moment dacht ik echt dat deze ambulancemedewerker gek geworden was. Na wat onderzoek in het ziekenhuis bleek dat ik een gewoon zuurstofgehalte in mijn bloed had. Mijn hart pompte weliswaar snel, maar er was niets aan de hand. Het probleem was, dat ik dat nou net niet geloofde. Hoe kon er nou niets met mij aan de hand zijn, als ik nog even daarvoor gedacht had dat ik dood ging! Ik durfde eigenlijk niet meer naar huis, maar besefte dat ik niet anders kon. Ik zou in ieder geval altijd mijn telefoon bij de hand houden, voor het geval dat. Een paar dagen later was het weer raak! Ik ben in totaal 3 keer naar de weekenddienst van het ziekenhuis geweest en iedere keer kreeg ik hetzelfde antwoord. "U mankeert echt niets!" Dan maar naar de dokter. Zij vertelde mij dat ik last had van hyperventilatie. Ik kreeg eerst Oxazepam om een paar dagen in te nemen en voor het geval dat ik weer in paniek zou raken. Vervolgens kwam ik terecht bij een Mensendieck therapeute en tegelijkertijd ging ik op internet zoeken. Ja, ze kunnen nu wel zeggen dat ik hyperventilatie heb, maar volgens mij heb ik het aan mijn hart!

Toen hoorde ik van een oud-collega van het bestaan van ReBio. Zij had therapieën gevolgd en veel baat gehad bij ReBio. Ik bekeek eerst de site en las de verhalen. Plotseling begon ik heel hard te huilen. Dit is mijn verhaal! Ik herkende mijzelf enorm in de verhalen. Ik belde direct voor een afspraak en kwam in contact met ReBio. Heel erg snel merkte ik verbetering. Het fijne van de gesprekken vond ik dat ReBio mij telkens weer kon bevestigen dat ik een gezonde meid met een verkeerde ademhaling was. Ik geloofde van tevoren niet dat de klachten met 8 weken onder controle konden zijn. Maar niets bleek minder waar! Ik moet eerlijk zeggen dat ik consequent mijn oefeningen deed en een ander tempo aanhield van leven. Ik ben op het moment oxazepam-vrij, heb geen antidepressiva geslikt, en heb mijn hyperventilatie behoorlijk onder controle. Het belangrijkste is dat ReBio mij weer geleerd heeft om te voelen! In het begin voelde dat juist niet goed, paniek e.d. maar nu helpt het mij in mijn dagelijkse leven. Ik voel nu wanneer ik weer teveel van mijzelf verg. Mijn sessies bij ReBio zijn voorbij. Het was erg prettig om ook met mijn therapeut te kunnen praten. Ik wil graag dit verhaal kwijt omdat er dus wel degelijk een uitweg is, ook al is die voor de een wat moeilijker dan voor de ander. Maar dat er een uitweg er is, is voor mij zeker. Ik weet dat er momenten kunnen komen dat ik weer terugval in mijn oude patroon.

Maar ReBio heeft mij het voelen en ademhalen geleerd en mij getoond dat er ook weer een uitweg is. Ik wens jullie allemaal veel sterkte op je pad.

Groetjes,
Daniëlle


Op vakantie in Zweden voelde ik mij niet lekker, duizelingen, maagpijn, druk op de borst en een raar gevoel wat ik niet kon thuis brengen. Daar ik 2 jaar geleden een lichte hartaanval heb gehad maakte ik mij erg ongerust wat weer angstgevoelens op wekte en benauwdheid. Vanuit Zweden de huisarts gebeld die mij adviseerde een arts te raadplagen. Daar ben ik in een ziekenhuis intensief onderzocht en men concludeerde dat het vermoedelijk hartritmestoornissen waren. Thuis gekomen ben ik onderzocht in het Groenehart Ziekenhuis en men dacht daar het zelfde. Men vond een vernauwing en ik moest in Leiden gedotterd worden. Toen dat gebeurd was kreeg ik een E.F.O. behandeling en men concludeerd daaruit dat ik genezen ben, maar de klachten waren niet verdwenen. Van een mede patient in het ziekenhuis die al mijn klachten had aangehoord, zij had namelijk in het verleden precies hetzelfde gehad, kwam ik tot de conclusie dat het hyperventilatie was. Dat voorgelegd aan de artsen maar men deed er niets mee. Je word kwaad want je wilt er van af en men doet er niets mee. Uit eindelijk mocht ik ontspannings oefeningen volgen wat niet hielp. Via de huisarts vervolgens mensendiektherapie, wat wel wat verlichte, maar niet afdoende hielp. Het kwam iedere keer weer terug. Op internet las ik over de Rebio techniek die een slagingspersatage van 95% garandeerde. Via hun secretariaat kwam ik in kontakt met Marjolijn v/d Wijngaard, die heeft mij met ademhalingsoefeningen in een paar maanden van mijn klachten af geholpen en ik heb weer meer zelfvertrouwen om dingen te ondernemen, kortom het leven ziet er weer een stuk zonniger uit.

Vriendelijke groeten van Herman Rijnberg